Bir çok yetişkin insanı yöneten kişi, küçücük çocuğunun karşısında ezilip büzülüyor. Belki iş yerinde patron, belki hoca, belki bir okulda öğretmen.
Uyumaya çalışırken dışarıdan gelen çocuk sesi bunları düşünmeme sebep oluyor. Çocuk ağlamayla bağırma arasında ebeveynine sitem ediyor adeta.
Her zaman etrafımda gördüğüm manzara.
Bu hâl nasıl gelişti?Anne babaya, yaşlılara hürmet, edep nerelerde kaldı?
Ben çocukken, ne kadar aileme kızsam, davranışlarından hoşlanmasam da, utanır, bırakın bağırmayı, bir şey bile diyemezdim.
Belki bir faydası da oldu.
Her şeyi içimize atmaktan içimiz dışımızdan daha çok gelişti.
İçine çok atanlar çocuklarımız biz gibi olmasın dedi, haklılardı belki ama düşünme ve düşünceyi uygulamaya koyma safhasında öyle görünüyor ki yol kazaları oldu. Küçük kazalar telafi edilebilir elbet telafi edilemezlerin çoğunlukta olduğu bir topluma dönüştük :(
YanıtlaSilEskiden "Sen de anne-baba ol o zaman anlarsın" derlerdi.
SilŞimdi bakıyorum da ebeveyn olsa da insanlar pek idrak etmiyorlar. Hz. Allah akıbetimizi hayr etsin diye dua ediyoruz ama böyle gidersek hayr beklentimiz de kalmayacak. Eğitim şart.
son cümle düşündürdü...
YanıtlaSilHep beraber düşünüyoruz o zaman.
SilBen yinede ümitsiz değilim az da olsa hâlâ güzel ahlâk arayış içinde olan insanlar var. Edebi gelecek nesillere aktarma çabasındalar....🥰💐
YanıtlaSilEvet. Böyle dertlenen insanlar az bulunduğundan eğitim için çok çalışmak gerekiyor.
Silbizim ülke çocukları böyle işte :)
YanıtlaSilBizim ülkede çocuklara pek kıymet verilmiyor, yedirip içirmekten ve eğlendirmekten başka.
Sil