Hatırlıyorum bir arkadaşım gündüz ayın göründüğünü 2 yaşındaki çocuğundan öğrendiğini söylemişti. O güne kadar hiç fark etmemiş.
Eskiden beri sevdiğim, korku ve ümitle baktığım bir yerdir gökyüzü.
Arkadaşın durumu ilk başta garip gelse de, çoğumuz belki milyonlarca yıl gözümüzün önünde olan şeyleri görmüyoruz.
Ayları belirleyen kameri mesela.
Rahmet olan yağmur ve karı.
Namaz vakitlerini belirleyen güneşi.
Ashab-ı kiramı hatırlatan yıldızları.
Dinlenmemiz için olan karanlığı, tefekkür için gece sessizliğini bile unuttuk, unutturulduk.
Havanın temizliği ve berraklığı gerekiyor gündüz gözü ile ayı görebilmek. O berraklık insana da gerek sanki unutturulan her şeyi yeniden hatırlamak için.
YanıtlaSilMâlâyaniden tamamen kurtulmak zor. Ama azaltabiliriz belki. Bu da o berraklık ve arınmayı kolaylaştırabilir.
Sildünyaya hiç değilse arada o iki yaşındaki çocuk gözleriyle daha şimdi yaratılmış gibi bakmayı unutturan bir kasırgadayız...zira her an taptaze yaratılan bir dünya...
YanıtlaSilYaratılanlardan yola çıkarak yaratanını hatırlamak temennisiyle.
SilTekrar hatırlamamız ümidiyle.
YanıtlaSilİnşaallah
SilBu duruma benzer bir durum geçenlerde benim oğlumla yaşadık.
YanıtlaSil"Baba bak ay çıkmış" dedi.
Çocuklar saf ve günahsız olduklarından bizden daha iyi fark edebiliyorlar bazı şeyleri.
SilKesinlikle katılıyorum.
Silgeceleri göğe bakmak aya yıldızlara o kadar güzel ki :)
YanıtlaSilBen de çok severim. Hepimizin kaçış yeridir oralar. :)
Sil