Bir çok yetişkin insanı yöneten kişi, küçücük çocuğunun karşısında ezilip büzülüyor. Belki iş yerinde patron, belki hoca, belki bir okulda öğretmen.
Uyumaya çalışırken dışarıdan gelen çocuk sesi bunları düşünmeme sebep oluyor. Çocuk ağlamayla bağırma arasında ebeveynine sitem ediyor adeta.
Her zaman etrafımda gördüğüm manzara.
Bu hâl nasıl gelişti?Anne babaya, yaşlılara hürmet, edep nerelerde kaldı?
Ben çocukken, ne kadar aileme kızsam, davranışlarından hoşlanmasam da, utanır, bırakın bağırmayı, bir şey bile diyemezdim.
Belki bir faydası da oldu.
Her şeyi içimize atmaktan içimiz dışımızdan daha çok gelişti.